روزنامه «ینی مساوات» جمهوری آذربایجان در واکنشی منفی به سفر محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران به ایروان، نوشت در نظر ایران تنها یک اشغالگر وجود دارد و آن هم، اسراییل، رژیم صهیونیستی است.
به گزارش مرکز فرهنگی قفقاز،« ینی مساوات » در تحلیلی تحت عنوان « چاووش اوغلو به باکو ، ظریف به ایروان ؛ ایران نیز در جستجوی « نفسگاه» است»، نوشت : « دوست به طرف دوست و رقیب به طرف رقیب کشیده می شود؛ برای نخستین بار ، روسای دیپلماسی ترکیه و پاکستان و جمهوری آذربایجان در باکو گردهم خواهند آمد؛ پیام اصلی این نشست به طرف ایران نیز جهت گیری شده است.»
ینی مساوات ( با لحنی تند و کنایه آمیز ) نوشت : « محمدجواد ظریف ، وزیر خارجه ایران در کنفرانس خبری مشترک با همتای ارمنی اش، ادوارد نعلبندیان، در حال توسعهء فعال بودن روابط دو کشور در جهات گوناگون را اعلام کرد. به گفته او، ایران و ارمنستان همسایگانی خوب هستند. وزیر خارجه ایران تاکید کرده است که طی سال های اخیر روابط دو کشور در بخش های اقتصادی و سیاسی محکم تر شده است. در این زمینه، ظریف بخش های انرژی و حمل و نقل و محیط زیست را مورد توجه قرار داده است. علاوه بر این ، او از طرف ارمنی بخاطر حمایت از تهران در صحنه های بین المللی قدردانی کرد.»
ینی مساوات افزوده است : «این سوال مطرح می شود: (مگر می شود) ارمنستان از ایران حمایت نکند؟ تردیدی نیست که این «خوبی» ارمنستان به ایران که نقش تنها «نفسگاه» را برای ارمنستان دارد، خیلی ناچیز است. در کل، این کشور صغیر که نقش رعیت و پایگاه نظامی روسیه در منطقه را دارد و از نمادهای حاکمیتی محروم است، یعنی ارمنستان اشغالگر، از کِی مستقل شد که حمایتش از کشوری دیگر از جمله دولتی بزرگ همچون ایران در صحنه های بین المللی دارای اهمیت باشد؟ »
ینی مساوات افزوده است : « ارمنستان فقط می توانست به عنوان مسیر ترانزیتی به بازارهای جهانی برای ایران اهمیت اقتصادی داشته باشد که این نیز بخاطر مناقشه قره باغ غیرممکن است. در واقع، در سفر ظریف به ایران یک هدف نیز همین است. زیرا، در این اواخر، صرفا جمهوری آذربایجان بخاطر قرار گرفتن در مرکز راه زمینی و خط آهنی که همسایه جنوبی مان را به شمال و اروپا متصل می کند، در حال تبدیل شدن به « چهارراه منطقه ای» است. این نیز به طور طبیعی ، وابستگی ایران به جمهوری آذربایجان را افزایش می دهد. تهران نیز دوست دارد راه خروج خود به خارج را از طریق ارمنستان که آن را دوست خود تلقی می کند، تنوع ببخشد. ارمنستان نیز که اقتصادش از وضعیت جنینی زمان شوروی خلاصی نیافته و از اتصال به اقیانوس های جهانی محروم است، از مدت ها قبل در همین آرزوست. اما، این هنوز امکان ندارد. علت هایش نیز در بالا گفته شدند: مساله قره باغ و عامل روسیه»
ینی مساوات افزوده است : « البته، ایران هرقدر هم جمهوری آذربایجان را کشوری دوست و برادر بنامد ، باز هم هر دوطرف می دانند که در واقعیت چنین نیست. برغم قرار داشتن مناسبات اقتصادی – تجاری دو کشور در سطحی طبیعی و همکاری در زمینه طرح های مشترک حمل و نقل ، مناسبات سیاسی – دیپلماتیک دو کشور محتاطانه است. این نیز بطور مستقیم با فقدان اعتماد متقابل در سطح بالا ارتباط دارد. مساله در اینجاست که ایران به روابط باکو با اسراییل حسادت می کند و بخاطر عامل جنوب ( اصطلاح جعلی برای معرفی مناطق آذری نشین ایران ) به جمهوری آذربایجان شک دارد. باکو نیز نمی تواند آغوش گشودن همسایه جنوبی مان به روی ارمنستان متجاوز را بپذیرد. گرچه، مقایسه اسراییل با ارمنستان درست نیست. زیرا، دولت یهودی اراضی آذربایجان را اشغال نکرده است. علاوه بر آن، در حالی که ارمنستان در اسراییل سفارتخانه دارد، جمهوری آذربایجان تاکنون در اسراییل نمایندگی دیپلماتیک نداشته است. یک علت آن نیز ایران است. اما، ایران در میان دولت های مسلمان ، تنها دولت بزرگ است که از همان ابتدای مناقشه ( قره باغ) تاکنون مناسبات تنگاتنگ با این کشور اشغالگر داشته است. مقامات عالی رتبه از جمله روسای جمهوری دو کشور بطور مستمر سفرهای متقابل انجام می دهند. بیشترین سفر گردشگران به ارمنستان، از ایران انجام می شود. اگر تهران از روابط تنگاتنگ با ایروان برای کمک به حل مناقشه قره باغ و به عنوان عاملی برای تاثیرگذاری بر ایروان استفاده می کرد ، می شد این همکاری را درست دانست. اما، کاملا برعکس، حاکمیت تبهکار ارمنستان از این نزدیکی با ایران برای طولانی کردن اشغال و موضع گیری خرابکارانه در مساله قره باغ سود می برد. در نتیجه، ۲۵ سال است که یک میلیون مسلمان آذربایجانی نمی توانند به اراضی آباء و اجدادی خود بازگردند.»
ینی مساوات افزوده است : « درست است که عامل روسیه در مساله قره باغ مهم است. اما، ایران به عنوان تنها کشور هم مرز با ارمنستان ، از امکانات جدی تاثیرگذاری بر ارمنستان برخوردار است. این برداشت ایجاد می شود تهران فقط به منظور تقویت نشدن جمهوری آذربایجان در منطقه، از این امکانات استفاده نمی کند. یعنی ایران در مناسبات با ارمنستان علاوه بر اهداف اقتصادی ، دارای اهداف سیاسی نیز است. به این معنی که اکنون ارمنستان نیز به نوعی دارای نقش «نفسگاه » برای ایران است. »
ینی مساوات افزوده است : « حال آنکه ترکیه ده ها سال است مرز خود را با ارمنستان بخاطر مساله اشغال (قره باغ)، بسته نگه داشته است و میان آنها مناسبات اقتصادی – تجاری و سیاسی – دیپلماتیک موجود نیست. جمهوری اسلامی پاکستان نیز بطور تاکنون ارمنستان را به عنوان دولت به رسمیت نشناخته است. بجاست که گفته شود فردا ۳۰ نوامبر ، مولود چاووش اوغلو و خواجه محمد آصف ، وزرای خارجه ترکیه و پاکستان، به باکو سفر خواهند کرد. آنها در نشست سه جانبه وزرای خارجه ترکیه -جمهوری آذربایجان – پاکستان شرکت خواهند کرد. جالب توجه است که چنین نشستی برای نخستین بار برگزار خواهد شد. مناسبات میان سه کشور دوست و برادر و طرح های آینده آنها بررسی خواهد شد. انتظار می رود الهام علی اف، رییس جمهوری آذربایجان نیز هر دو وزیر خارجه را به حضور بپذیرد. در هفته گذشته نیز رییس ستاد مشترک نیروهای مسلح پاکستان به باکو سفر کرد. همچنین وزیر دفاع کشور برادر، ترکیه و قدری قبل از آن نیز رییس ستاد مشترک ترکیه به جمهوری آذربایجان سفر کرده بودند. به تعبیر دیگر، اکنون این سه کشور برادر را پیوندهای همکاری نظامی نیز با همدیگر متحد می کند که این نیز پیامی آشکار به ارمنستان و حامیانش است: پیامی مبنی بر اینکه جمهوری آذربایجان هیچ گاه با اشغال کنار نخواهد آمد و به محض بروز وضعیت مناسب با استفاده از نیروی سلاح اراضی خود را آزاد خواهد کرد.»
ینی مساوات افزوده است : « هر دو کشور برادر ، ترکیه و پاکستان، قول داده اند که در جنگ قره باغ علاوه بر کمک نظامی ، هر نوع کمکی را در اختیار جمهوری آذربایجان قرار خواهند داد. طبیعی است که اظهارات مشابهی از طرف کشور « برادر و هم دین»، ایران، هیچ گاه بیان نشده است. بجز این، مقامات تهران تاکنون حتی یک بار هم ، ارمنستان را کشور اشغالگر ننامیده اند. به نظر می رسد که در نظر آنها فقط یک اشغالگر وجود دارد؛ اسراییل، رژیم صهیونیستی»
