پیشنهاد این طرح در سال ۲۰۰۸ از طرف سرژ سارکیسیان ارائه شده بود و حتی کارگروه مشترکی نیز به منظور انجام مطالعات تکنیکی طرح و ارائه گزارش به مقامات مسئول شکل گرفته بود.اما با وجود برگزاری چند اجلاس مشترک بین جمهوری اسلامی ایران و ارمنستان این طرح بدون انجام اقدام عملی بی نتیجه رها شد.و در واقع طرح پیشنهادی سرکیسیان به نحوی معلق ماند.
ارمنستان به عنوان کشوری که امنیت مرزهایش توسط دولت دیگری یعنی روسیه تامین می شود، مسیر ارتباطی با دریاها ندارد،در شرایط جنگ با جمهوری آذربایجان بوده و بحران اقتصادی گریبانگیر این کشور شده است و نیز به دلیل ادعاهای ارضی نسبت به گرجستان و ترکیه و نیز تامین انرژی این دو کشور از سوی جمهوری آذربایجان مرزهایش از طرف این دو کشور بسته شده اند. علاوه بر این ارمنستان زیر ساخت های لازم برای ترانزیت محصولات را ندارد و راه آهن این کشور همان مسیر قدیمی دوران شوروی است.
با این اوصاف جذب سرمایه گذار خارجی برای این طرح نه تنها سخت بلکه تقریبا غیرممکن است.به طوریکه از زمان ارائه این پیشنهاد شرکت های سرمایه گذاری، دولت و یا بانک های بین المللی از این طرح استقبال نکرده اند.
در این بین اقدامات عملی برای ایجاد کریدور بین المللی شمال-جنوب با سرعت به کار خود ادامه می دهد. راه آهن آستارا(ایران)-آستارا(جمهوری آذربایجان) به بهره برداری رسیده است و انتقال محصولات بین جمهوری آذربایجان و ایران در مرز با خط آهن میسر شده است.و حتی دولت جمهوری آذربایجان بر سرمایه گذاری در مسیر راه آهن رشت-آستارا متعهد شده است.
هم زمان با اجرای این طرح دولت روسیه نیزتمایل خود را برای پیوستن به این کریدورنشان داده است.کریدور شمال-جنوب در کنار تامین منافع اقتصادی برای ایران، جمهوری آذربایجان و روسیه به نوعی امنیت سه کشور را به هم گره زده و به عنوان ضمانت تامین امنیت سه جانبه عمل خواهد کرد.به نظر می ر سد ارمنستان نیز با تداوم سیاست اشغال گرایانه خود در منطقه و نیز داشتن روابط خصمانه با همسایگان همچنان از طرح های مشترک سودآور منطقه ای و بین المللی به دور خواهد ماند.
